25 czerwca 2014
Historia peelingów chemicznych
Eksfoliacja peelingami chemicznymi jest powszechnie znana i od dawna stosowana w kosmetologii. Zadziwiający jest fakt, że już starożytni Egipcjanie z powodzeniem stosowali chemiczne złuszczanie skóry. Peelingi owocowe są wykorzystywane w celu: złuszczenia, utrzymania odpowiedniego poziomu nawilżenia, wyrównania kolorytu, przeciwdziałania procesom starzenia, wygładzenia, uelastycznienia skóry. W zależności od rodzaju peelingu możemy je stosować do każdego typu cery.
Starożytni Egipcjanie jako pierwsi odkryli złuszczające właściwości różnorodnych substancji. Stosowali oleje zwierzęce sól i alabaster aby wygładzić skórę. Wykorzystywali eksfoliacyjne działanie alfa hydroksykwasów zawartych w kwaśnym mleku. Egipcjanki przecierały twarz plastrami owoców cytrusowych oraz osadem po winie aby złuszczyć zewnętrzna warstwę naskórka. Dzięki tym zabiegom cera stawała się aksamitnie gładka i miękka. Rzymianie i Grecy stosowali okłady zawierające silnie drażniące substancje aby poprawić wygląd swojej skóry. Popularnymi środkami złuszczającymi były pumeks, mirra i żywice. Turcy używali ognia, natomiast Indianie mieszali mocz z pumeksem w celach upiększających.
Dermatologiem, który wprowadził peelingi do świata medycyny był wiedeński lekarz Ferdinand Hebra. W połowie 1800 roku próbował likwidować zmiany pigmentacyjne stosując mieszanki wielu substancji, m.in. kwasu solnego, octowego i siarkowego. Używanie substancji silnie drażniących oraz wydłużony czas aplikacji prowadził do powstawania znacznych uszkodzeń skóry.
Działanie rozjaśniające fenolu odkryli Tilbury Fox i Henry Piffard. Uważani są oni za jednych z pierwszych dermatologów pracujących z peelingami chemicznymi. Wprowadzili innowację w postaci zastosowania fenolu do rozjaśniania zmian pigmentacyjnych.
Kolejnego kroku w historii peelingów chemicznych dokonał niemiecki dermatolog P.G. Unna, który w 1882 roku opisał działanie kwasu salicylowego, trójchlorooctowego (TCA), fenolu i rezorcyny. Unna stworzył pastę, której działanie polegało na wyrównaniu kolorytu cery, redukcji przebarwień, zmarszczek oraz ograniczeniu nadmiernego rogowacenia. W 1903 roku zaczęto powszechnie stosować peelingi z fenolem w celu likwidacji blizn potrądzikowych.
Następne doświadczenia oraz efekty stosowania eksfoliacji chemicznej zdobywano podczas I Wojny Światowej. Wykorzystywano wówczas na szeroką skalę peelingi fenolowe. Zaobserwowano, że aplikacja peelingu fenolowego prowadzi nie tylko do wyleczenia ale także poprawy stanu skóry, likwidacji blizn i zmarszczek.
W 1927 roku amerykański lekarz, H. O. Bames, opisał działanie peelingów powierzchniowych w połączeniu z rezorcyną. W późniejszym czasie opisano szczegóły eksfoliacji fenolem oraz połączenia rezorcyny z peelingami powierzchniowymi, kwasem mlekowym i salicylowym. W 1950 roku Max Jessner opublikował właściwości mieszaniny m.in. kwasu salicylowego, mlekowego i rezorcyny, na której bazuje obecnie stosowany płyn Jessnera.
W roku 1970 nastąpił rozkwit popularności dermatologii i chirurgii plastycznej. Dużym uznaniem cieszyły się peelingi z użyciem fenolu i TCA. Popularny był także rezorcynol, kwas salicylowy i laktobionowy. James Stagnone połączył działanie TCA z dermabrazją i wprowadził termin chemodermabrazji. Zaczęły powstawać różne formuły i metody złuszczania naskórka, niektóre z nich są znane do dziś. Harold Brody i Chenault Hailey w roku 1986 stworzyli i wprowadzili pojęcie peelingów działających średnio głęboko. W 1989 roku Gary Monheit zastosował inny średnio działający peeling, składający się z połączenia rezorcyny, kwasu mlekowego, salicylowego oraz TCA.
Pod koniec 1970 roku Eugene Van Scott i R. J. Yu rozpoczęli badania nad alfahydroksykwasami (AHA). Badania doprowadziły do powstania peelingów powierzchniowych na bazie AHA w 1980 roku. 10 lat później AHA były bardzo popularne, często stosowane oraz szeroko promowane przez media. AHA łączone były z TCA i stosowane jako peelingi działające średnio głęboko.
Rok 1990 był czasem gdzie powstało większość patentów dotyczących peelingów chemicznych. Nowe preparaty zawierały w swoim składzie połączenie kwasów AHA oraz dodatkowo filtry przeciwsłoneczne i substancje wybielające. Różnorodne preparaty z fenolem były promowane jako nowe, wspaniale działające środki przeciwzmarszczkowe.
Obecnie peelingi chemiczne łączy się z działaniem lasera, dermabrazji, ultradźwięków oraz substancji enzymatycznych. Nauka wciąż się rozwija i powstają coraz nowsze skuteczniejsze preparaty na ich bazie.
