13 września 2019
Cellulit a podskórna tkanka tłuszczowa
Skuteczne leczenie cellulitu w dużym stopniu zależy od zrozumienia różnic i patofizjologii cellulitu, które odróżniają ten stan od prawidłowej tkanki tłuszczowej podskórnej i trzewnej. Dotychczas tkanka tłuszczowa to bierny magazyn o ustalonej liczbie komórek i ograniczonym zakresie funkcji, a obecnie tkanka tłuszczowa to skomplikowany narząd pełniący ważne funkcje wewnątrzwydzielnicze i metaboliczne. Tkanka tłuszczowa u osób z cellulitem charakteryzuje się dużym podobieństwem do podskórnej tkanki tłuszczowej. Jednak działania terapeutyczne jak np. liposukcja, mezoterapia nie przynoszą odpowiedniego działania na tkankę tłuszczową w przebiegu cellulitu. Różnica może wynikać z odmiennej reakcji biochemicznej i fizjologicznej tkanki tłuszczowej w przebiegu cellulitu na działanie różnorakich bodźców.
Zrozumienie mechanizmów charakteryzujących i różnicujących tkankę tłuszczową w różnych okolicach ciała jest elementem badań dotyczących tkanki tłuszczowej. Ludzką tkankę tłuszczową można podzielić na dwa podtypy: białą i brązową. Białe adipocyty są odpowiedzialne za magazynowanie nadmiaru energii w postaci lipidów. Natomiast adipocyty brązowe wykorzystują nagromadzone lipidy z pożywienia jako źródło dla energii chemicznej uwalnianej z komórki w postaci ciepła.
Cellulit jest to zmiana w przebiegu której pojawiają się zmiany w obrębie tkanki tłuszczowej oraz mikrokrążenia, wynikające z zaburzeń dotyczących krwi oraz chłonki, które powodują stwardnienie włókien tkanki łącznej. W efekcie zmiany w tkance podskórnej prowadzą do powstawania nieregularnej falistości skóry pokrywającej dotknięte nim obszary ciała. Cellulit pojawia się zazwyczaj w obszarach nagromadzenia tkanki tłuszczowej, takich jak pośladki, uda, brzuch.
W zakresie mikrostruktury zauważalne są ważne cechy różnicujące podskórną tkankę łączną poniżej granicy skóry właściwej i tkanki podskórnej. Wykazano obecność „brodawek tłuszczowych” wnikających w obręb zagłębień na dolnej powierzchni skóry właściwej. Ponadto objawem o największym znaczeniu różnicującym pomiędzy pomiędzy skórą skłonną do występowania cellulitu oraz skóra bez skłonności do cellulitu jest niejednolita grubość przegród tkanki łącznej. Koreluje to z „objawem materacowym” występującym po ściśnięciu skóry w obszarach z występowaniem grubszych przegród tkanki łącznej zawierających miofibroblasty. Zauważalne jest występowanie grudkowatych i luźnych obrzęków oraz obecność licznych naczyń krwionośnych na poziomie skóry właściwej w porównaniu ze słabo rozwiniętymi naczyniami krwionośnymi w obrębie tkanki podskórnej bez współistnienia zmian w obrębie naczyń chłonnych w obrębie obszarów objętych cellulitem.
Powstawanie cellulitu jest wynikiem działania wielu czynników, ale jego leczenie to głównie zwalczanie czynników etiologicznych. Istnieje dużo metod leczenia spośród których każda działa lub wywiera działanie w ograniczonym zakresie. Dostępne są ograniczone opcje terapeutyczne, których celem jest złagodzenie działania czynników genetycznych odpowiedzialnych za różnopostaciowość skóry i tkanki podskórnej osób dotkniętych cellulitem oraz wolnych od tej dolegliwości. U większości osób leczenie cellulitu jest nieprzewidywalne z powodu nadal istniejącego braku wiedzy i zrozumienia podstawowych zjawisk fizjologicznych w przebiegu cellulitu. Chociaż cellulit jest inną postacią „ludzkiej tkanki tłuszczowej” to jednak ta tkanka zachowuje się i reaguje w sposób odmienny od normalnej podskórnej oraz trzewnej tkanki tłuszczowej. Zrozumienie mechanizmów rządzących nagromadzeniem i utrzymywaniem się adipocytów mogłoby pomóc w wyjaśnieniu patofizjologii cellulitu oraz strategii terapeutycznych.
SC Beauty Magazine
